‘U GRANU
(di A. Moraca)
‘U mise de novembre, ‘u contadinu
pripara ‘a terra ppe’ cce simminare,
chjama ‘u paricchju e ccu’ l’aratu ‘nfretta
ara ra terra e ‘u granu a spagliu jetta.
E mentre vadi apprissu a ru paricchju
ccu’ ru saccu de granu supra ‘u piettu,
piglia nu’ pugnu de simente e ‘a jetta
ccu’ ra speranza de nne fhare fruttu.
Pue quannu ‘u granu è virde, ‘u mise ‘e aprile,
cce porta l’animali a pasculare,
‘e picure e re crape, cumu è l’usu,
mu ‘u munnanu e mu criscia putarusu.
‘U mise ‘e lugliu, quannu è già doratu
ed è arrivata l’ura, va’ metutu;
tutti i parienti, vicini e ri cumpagni,
‘u metanu e ru mintanu a timugne.
‘Na vota ccu’ re vacche e ccu’ ra triglia
venìa cacciatu ‘u granu de la paglia;
oje se trebbia ccu’ re trebbiatrici
e ‘un si nne perda mancu ‘na muddhica.
De tutti i frutti chi nascianu d’’a terra,
‘u granu è certamente ‘u cchjù ‘mportante,
ca’ nascia du sudure de la gente
chi pocu tena e sempre s’accuntenta,
ringrazia ‘u Patreternu ogne minutu
du pane quotidianu c’hadi avutu,
ca’ è cuorpu de Cristu, è benedittu,
caccia ra fhame e lassa sempre abbutti.
Oje la gente mancia pocu pane
ca’ dìcia ca’ va cuntra la dieta;
oje chine nn’ha troppu nun nne mancia,
‘u spreca, e ‘mParadisu Cristu ciancia.