‘U GRANU

(di A. Moraca)

 

‘U mise de novembre, ‘u contadinu

pripara ‘a terra ppe’ cce simminare,

chjama ‘u paricchju e ccu’ l’aratu ‘nfretta

ara ra terra e ‘u granu a spagliu jetta.

 

E mentre vadi  apprissu a ru paricchju

ccu’ ru saccu de granu supra ‘u piettu,

piglia nu’ pugnu de simente e ‘a jetta

ccu’ ra speranza de nne fhare fruttu.

 

Pue quannu ‘u granu è virde, ‘u mise ‘e aprile,

cce porta l’animali a pasculare,

‘e picure e re crape, cumu è l’usu,

mu ‘u munnanu e mu criscia putarusu.

 

‘U mise ‘e lugliu, quannu è già doratu

ed è arrivata l’ura, va’ metutu;

tutti i parienti, vicini e ri cumpagni,

‘u metanu e ru mintanu a timugne.

 

‘Na vota ccu’ re vacche e ccu’ ra triglia

venìa cacciatu ‘u granu de la paglia;

oje se trebbia ccu’ re trebbiatrici

e ‘un si nne perda mancu ‘na muddhica.

 

De tutti i frutti chi nascianu d’’a terra,

‘u granu è certamente ‘u cchjù ‘mportante,

ca’ nascia du sudure de la gente

chi pocu tena e sempre s’accuntenta,

 

ringrazia ‘u Patreternu ogne minutu

du pane quotidianu c’hadi avutu,

ca’ è cuorpu de Cristu, è benedittu,

caccia ra fhame e lassa sempre abbutti.

 

Oje la gente mancia pocu pane

ca’ dìcia ca’ va cuntra la dieta;

oje chine nn’ha troppu nun nne mancia,

‘u spreca, e ‘mParadisu Cristu ciancia.