‘U GRANNIANU

(di A. Moraca)

 

Quannu è passatu ‘u viernu, a primavera

è tiempu de chjantare ‘u grannianu

e ‘u contadinu guarda ‘ncielu e spera

e ra simenta chjanta chjanu chjanu,

 

ccu’ ru pirune, bene allineatu,

mu ‘un si cce danna quannu vo’ zappatu,

o ‘u jetta priestu a spagliu simminatu,

ma quannu è già spuntatu vo’ arradatu.

 

Quannu arriva l’autunnu e ‘a spica è janca

se vuddha ppe’ rigalu a ri criaturi,

chi azzannanu stu fruttu ccu’ ri dienti

e dde manciare sunu assai cuntienti.

 

A ra fine, quannu ‘u fruttu è già maturu

ad una ad una ‘a spica va cogliuta

e intra i sacchi  venanu portate

ppe’ d’essere ccu’ tiempu spoderate.

 

Io me ricuordu mo’ ccu’ nostalgia

tante sirate a casa ‘e nanna mia,

‘a sira, quannu ‘u sule era punutu

ognunu avìa già prontu lu pizzutu.

 

Na’ gara se fhacìa ccu’ ri parienti

mentre nanna cuntava na’ rumanza

e, intra ‘a cammara ranne lu mizzieddhu

diventava, de botta, picciriddhu.

 

‘U juornu appriessu pue venìa ammaccatu

e ‘a stessa sira pue venìa scocciatu,

a cuocciu a cuocciu pue selezionatu

e ad’uomini e nimali destinatu.

 

E dopu tanti juorni de fhatiche

 i fhodari de tutte chire spiche

venianu pue scartati ppe’ saccuni

ppe’ fare u’ liettu nuovu a ri guagliuni.

 

 

A ra fhinuta pue de lu lavuru

aviamu de scocciare nu’ rusaru

ppe’ ringraziare sempre ‘u Patreternu

ca’ n’avìa datu pane ppe’ ru viernu.

 

 

‘U pane de grannianu de na’ vota

era cchjù sapuritu e cchjù sudatu,

ppe’ chissu, quannu unu s’’u manciava,

ancora cchjù de oje lu gustava.

 

Oje la gente tenadi la nasca

e ‘a fharinata ccu’ ‘a sazizza frisca

ch’era na’ cosa ricca e prelibata,

nun si la mancia, mancu si ammazzata.