‘U GRANNIANU
(di A. Moraca)
Quannu è passatu ‘u viernu, a primavera
è tiempu de chjantare ‘u grannianu
e ‘u contadinu guarda ‘ncielu e spera
e ra simenta chjanta chjanu chjanu,
ccu’ ru pirune, bene allineatu,
mu ‘un si cce danna quannu vo’ zappatu,
o ‘u jetta priestu a spagliu simminatu,
ma quannu è già spuntatu vo’ arradatu.
Quannu arriva l’autunnu e ‘a spica è janca
se vuddha ppe’ rigalu a ri criaturi,
chi azzannanu stu fruttu ccu’ ri dienti
e dde manciare sunu assai cuntienti.
A ra fine, quannu ‘u fruttu è già maturu
ad una ad una ‘a spica va cogliuta
e intra i sacchi venanu portate
ppe’ d’essere ccu’ tiempu spoderate.
Io me ricuordu mo’ ccu’ nostalgia
tante sirate a casa ‘e nanna mia,
‘a sira, quannu ‘u sule era punutu
ognunu avìa già prontu lu pizzutu.
Na’ gara se fhacìa ccu’ ri parienti
mentre nanna cuntava na’ rumanza
e, intra ‘a cammara ranne lu mizzieddhu
diventava, de botta, picciriddhu.
‘U juornu appriessu pue venìa ammaccatu
e ‘a stessa sira pue venìa scocciatu,
a cuocciu a cuocciu pue selezionatu
e ad’uomini e nimali destinatu.
E dopu tanti juorni de fhatiche
i fhodari de tutte chire spiche
venianu pue scartati ppe’ saccuni
ppe’ fare u’ liettu nuovu a ri guagliuni.
A ra fhinuta pue de lu lavuru
aviamu de scocciare nu’ rusaru
ppe’ ringraziare sempre ‘u Patreternu
ca’ n’avìa datu pane ppe’ ru viernu.
‘U pane de grannianu de na’ vota
era cchjù sapuritu e cchjù sudatu,
ppe’ chissu, quannu unu s’’u manciava,
ancora cchjù de oje lu gustava.
Oje la gente tenadi la nasca
e ‘a fharinata ccu’ ‘a sazizza frisca
ch’era na’ cosa ricca e prelibata,
nun si la mancia, mancu si ammazzata.