RICUORDI

(di A. Moraca)

 

Ppe’ ugnunu arriva sempre ‘nu mumentu

chi de la vita fhadi lu bilanciu,

de lu passatu tornanu a ra mente

tutti ‘i ricuordi cari intra ‘nu nente.

 

Io me ricuordu mo’, ca’ giuvaneddha

lassai ciànciennu, tannu, a mammareddha,

ca’ lu destinu mio era luntanu,

e me purtau, girannu, a Marturanu.

 

Era maestra ‘e scola e ccu’ d’amuri

haju ‘mparatu tanti criaturi.

‘U desideriu mio fu cca’ sauditu

e cce truvai perzinu lu maritu.

 

Haju crisciutu tanti fhigli ‘e mamma

dànnucce sempre chiru chi potìa,

mu de ‘gnoranti e d’anarfabeti

su’ diventati savi e litterati.

 

Sunu passate tante generazioni

de quannu cuminciai, a ra penzione,

e tanti sunu stati i guagliunieddhi

chi me mannarru puru i fhigliulieddhi.

 

Mo’ ch’è arrivatu l’urtimu minutu,

haju paura d’essere scurdata….

chisà si caminannu ppe’ ra via,

‘na vuce dìcia: “ era ‘a maestra mia! “