RICUORDI
(di A. Moraca)
Ppe’ ugnunu arriva sempre ‘nu mumentu
chi de la vita fhadi lu bilanciu,
de lu passatu tornanu a ra mente
tutti ‘i ricuordi cari intra ‘nu nente.
Io me ricuordu mo’, ca’ giuvaneddha
lassai ciànciennu, tannu, a mammareddha,
ca’ lu destinu mio era luntanu,
e me purtau, girannu, a Marturanu.
Era maestra ‘e scola e ccu’ d’amuri
haju ‘mparatu tanti criaturi.
‘U desideriu mio fu cca’ sauditu
e cce truvai perzinu lu maritu.
Haju crisciutu tanti fhigli ‘e mamma
dànnucce sempre chiru chi potìa,
mu de ‘gnoranti e d’anarfabeti
su’ diventati savi e litterati.
Sunu passate tante generazioni
de quannu cuminciai, a ra penzione,
e tanti sunu stati i guagliunieddhi
chi me mannarru puru i fhigliulieddhi.
Mo’ ch’è arrivatu l’urtimu minutu,
haju paura d’essere scurdata….
chisà si caminannu ppe’ ra via,
‘na vuce dìcia: “ era ‘a maestra mia! “