‘NU MAESTRU IN PENZIONE

(di A. Moraca)

 

Quasi tuttu Santumangu

sutte ‘e manu mie è passatu,

tant% e tante bacchettate

supra ‘e manu cc’haju datu.

 

Ma si passu ppe’ ra via,

ognedunu se scappeddha,

me saluta e me rispetta,

me ringrazia ‘e chire botte,

 

c’ha capitu,pue,crisciennu,

ca i minava,nò ppe’ gustu,

ma ppe’ inchjre chire capu

ca l’avianu sempre toste.

 

Sulu ‘u ciucciu se riscorda

tuttu ‘u bene c’hadi avutu,

ma ‘e perzune su’ diverse,

se ricordanu ogne cosa.

 

Si ‘u zappune hanu jettatu,

(de li nanni e de li patri),

e a ra pinna su’ passati,

granne mieritu haju avutu !

 

Mò,non circu gloria o vantu,

vuogliu chiddhu chi me spetta,

nu’ salutu a mano stretta

è ra paga prediletta.

 

Chissu è ‘u debitu chi tena

Santu Mangu verzu ‘e mie...

Santu Mangu nun se scorda...

...’un se po’ scordare ‘e mie