‘NU MAESTRU IN PENZIONE
(di A. Moraca)
Quasi tuttu Santumangu
sutte ‘e manu mie è passatu,
tant% e tante bacchettate
supra ‘e manu cc’haju datu.
Ma si passu ppe’ ra via,
ognedunu se scappeddha,
me saluta e me rispetta,
me ringrazia ‘e chire botte,
c’ha capitu,pue,crisciennu,
ca i minava,nò ppe’ gustu,
ma ppe’ inchjre chire capu
ca l’avianu sempre toste.
Sulu ‘u ciucciu se riscorda
tuttu ‘u bene c’hadi avutu,
ma ‘e perzune su’ diverse,
se ricordanu ogne cosa.
Si ‘u zappune hanu jettatu,
(de li nanni e de li patri),
e a ra pinna su’ passati,
granne mieritu haju avutu !
Mò,non circu gloria o vantu,
vuogliu chiddhu chi me spetta,
nu’ salutu a mano stretta
è ra paga prediletta.
Chissu è ‘u debitu chi tena
Santu Mangu verzu ‘e mie...
Santu Mangu nun se scorda...
...’un se po’ scordare ‘e mie