N’ARVULU
(di A. Moraca )
‘U contadinu, povaru, ‘e ‘na vota
ch’era de scola affrittu, anarfabeta,
sapìa de l’arte sua, ppe’ tramannatu,
chiddhu chi oje sa ‘nu litteratu.
De chiri tiempi n’arvulu siccatu
ppe’ ligna ppe’ ru fhuocu era tagliatu
e a chiru postu pue venìa chjantatu
‘nu chjantunieddhu buonu appuntiddhatu.
Dde’ cacci e ‘un minti cce resta vacante,
dicìa ru contadinu previdente,
‘u tiempu passa e senza fhare nente
ogne chjantune pue diventa chjanta.
E tanti su’ ri frutti chi te duna,
tantu è ru friscu ccu’ ru sulleune,
respira e tutta l’aria te profhuma,
l’uocchju te sazzia de beddhizza arcana
‘A gente ‘e mo’ se fregia de curtura
ed’ogne juornu distruggia ra natura;
priedica buonu, ma ‘un se da’ de fhare
ca’ spera ca’ su’ l’atri a rimediare
Ccu’ ‘st’arvulu chjantatu ccu’ d’amure
lassamu ‘nu messaggiu a ru futuru:
creamunne ‘nu munnu e ‘nu domane
e no’ ‘nu munnizzaru de letame.