N’ARVULU

(di A. Moraca )

 

‘U contadinu, povaru, ‘e ‘na vota

ch’era de scola affrittu, anarfabeta,

sapìa de l’arte sua, ppe’ tramannatu,

chiddhu chi oje sa ‘nu litteratu.

 

De chiri tiempi n’arvulu siccatu

ppe’ ligna ppe’ ru fhuocu era tagliatu

e a chiru postu pue venìa chjantatu

‘nu chjantunieddhu buonu appuntiddhatu.

 

Dde’ cacci e ‘un minti cce resta vacante,

dicìa ru contadinu previdente,

‘u tiempu passa e senza fhare nente

ogne chjantune pue diventa chjanta.

 

E tanti su’ ri frutti chi te duna,

tantu è ru friscu ccu’ ru sulleune,

respira e tutta l’aria te profhuma,

l’uocchju te sazzia de beddhizza arcana

 

‘A gente ‘e mo’ se fregia de curtura

ed’ogne juornu distruggia ra natura;

priedica buonu, ma ‘un se da’ de fhare

ca’ spera ca’ su’ l’atri a rimediare

 

Ccu’ ‘st’arvulu chjantatu ccu’ d’amure

lassamu ‘nu messaggiu a ru futuru:

creamunne ‘nu munnu e ‘nu domane

e no’ ‘nu munnizzaru de letame.