MAESTRU E PRUFHESSURE
(di A, Moraca)
C’è chine, spessu penza, e fhadi urrure,
ca’ cchjù ‘e “maestru”, vala “prufhessure”;
vuogliu spiegare a tutte ‘ste perzune
ca’ hanu sulu tuortu, e no’ ragiune.
Ve fhazzu, mo’, ppe’ quantu puozzu, esempi,
mu trasa ‘ncrozza a tutti, mo’ ppe’ sempre,
ca’ ‘a paglia vala menu de lu granu,
e chine nun se menna è partigianu.
Intra ‘na banda o ‘na granne orchestra,
chiddhu chi cunta è sulu lu maestru,
ca’ lassa ‘a ‘mprunta e l’Opera fha bona,
…e ‘u prufhesure è sulu chine sona.
Si pue parramu de massoneria,
‘u titulu chi chjuda ‘a gerarchia
è chiddhu ‘e Gran Maestru, e ud’è ppe’ casu,
D’’a Storia o ‘e ‘na perzuna chi te ‘mpara
( senza circare ‘ncambiu mai dinari )
ad’evitare i sbagli du passatu,,
se dìcia ch’èdi ‘na maestra ‘e vita.
Ppe’ chjudere ‘u discurzu, intra ‘nu nente,
ve fhazzu, mo’, l’esempiu cchiù lampante:
l’apuostuli su’ stati i prufhessuri,
ma Cristu era ‘u Maestru ‘e ‘sti signuri.
Ppe’ dire ‘a verità, ‘nu prufhessure,
tena, cchjù du maestru, cose ‘e dire;
ma ‘nu maestru, cchjù du prufhesure,
tena sempre cchjù tante cose ‘e dare.
‘A differenza è sustanziale………
…..’un se limita, certu a ‘na vocale.