I DUDICI ‘E SETTEMBRE
(di A. Moraca)
I duduci ‘e settembre de chist’annu
jivi a ru cimiteru, e caminannu,
‘ntisi ca’ unu me stavìa chjamannu,
ma un’ c’era nuddhu, forzi era ‘nu suonnu.
Però me fhiermu e l’uocchju mi se posa
supra lu marmu de ‘na tomba chjusa.
Ddhà, cc’era zu’ Geniu tumulatu
chi ccu’ parole affritte m’ha parratu:
- Quannu era bivu, chistu juornu, tannu
era d’’a vita mia lu compreannu;
mo’ sugnu cca’, sugnu intra l’atru munnu,
de dduve ‘u tiempu si nne jiu riunnu.
‘Un cc’è passatu, presente e ne’ futuru,
ca’ ‘u tiempu è eternu, sempre ‘e ‘na manera;
‘un cc’edi morte, nun ce sunu affanni,
si’ giuvanieddhu, puru si hai cient’anni.
Cca’ staju buonu, si ‘un pienzu a ru passatu,
a ra fhamiglia, a re perzune amate;
pue certe vote me sientu angustiatu
ca’ tanti ‘e mie se sunu già scordati.-
E mentre l’epitaffiu io lejìa
ppe’ cunsulare ‘u duolu cce dicìa:
- Nessunu, mai, se po’ scordare ‘e tia,
tu si’ ‘mmortale, cumu la Poesia.-