I DUDICI ‘E SETTEMBRE

(di A. Moraca)

 

 

I duduci ‘e settembre de chist’annu

jivi a ru cimiteru, e caminannu,

‘ntisi ca’ unu me stavìa chjamannu,

ma un’ c’era nuddhu, forzi era ‘nu suonnu.

 

Però me fhiermu e l’uocchju mi se posa

supra lu marmu de ‘na tomba chjusa.

Ddhà, cc’era zu’ Geniu tumulatu

chi ccu’ parole affritte m’ha parratu:

 

-       Quannu era bivu, chistu juornu, tannu

era d’’a vita mia lu compreannu;

mo’ sugnu cca’, sugnu intra l’atru munnu,

de dduve ‘u tiempu si nne jiu riunnu.

 

‘Un cc’è passatu, presente e ne’ futuru,

ca’ ‘u tiempu è eternu, sempre ‘e ‘na manera;

‘un cc’edi morte, nun ce sunu affanni,

si’ giuvanieddhu, puru si hai cient’anni.

 

Cca’ staju buonu, si ‘un pienzu a ru passatu,

a ra fhamiglia, a re perzune amate;

pue certe vote me sientu angustiatu

ca’ tanti ‘e mie se sunu già scordati.-

 

E mentre l’epitaffiu io lejìa

ppe’ cunsulare ‘u duolu cce dicìa:

-       Nessunu, mai, se po’ scordare ‘e tia,

tu si’ ‘mmortale, cumu la Poesia.-