‘E POESIE DE GASPARU TORCHJA
(di A. Moraca)
Cumu ‘nu muortu ‘e sita ca’ ‘a ‘na vozza
s’appuzza ppe’ astutare ‘a cannarozza,
io chisti verzi duci e sapuriti
lieju ccu’ core ed uocchj attenti e arditi.
E cumu l’acqua ‘e chira vozza ‘e crita
èdi de chissa sempre ‘nsapurita,
‘sti verzi tutti chjni ‘e sentimientu,
me trasanu intra ‘u core e intra la mente.
Mìntanu ‘mmotu priestu ‘a fantasia
chi d’’i ricordi pigliadi ra via,
de chiri tiempi antichi, mai scordati,
chi de rimpiantu sunu ‘mparinati.
Me fhanu pue intra l’anima trasìre
de chine tannu ‘i scrissa e ‘un po’ cchjù fare,
ca’ lu destinu suo fhoza cchjù avaru
lassannu ‘ntuornu ‘nu dulure amaru.
‘Sti verzi su’ ‘nu granne testamientu
e sèrvanu ppe’ tanti ‘e ‘mparamientu;
‘sti verzi su’ ppe’ d’iddhu unure e gloria
chi rènnanu infinita la memoria.
Sèrvanu de messaggiu a tanta gente
de cumu è amara ‘a vita ‘ l’emigrante;
l’amure du paise e de li cari
vala de cchjù de tutti li dinàri.
Su’ sempre i miegli ‘i primi a si nne jire,
su’ sempre i buoni c’hanu de patire,
mentre i maligni e tutta ‘a gente ‘ngorda
‘u Patreternu spessu si li scorda.