‘E POESIE DE GASPARU TORCHJA

(di A. Moraca)

 

Cumu ‘nu muortu ‘e sita ca’ ‘a ‘na vozza

s’appuzza ppe’ astutare ‘a cannarozza,

io chisti verzi duci e sapuriti

lieju ccu’ core ed uocchj attenti e arditi.

 

E cumu l’acqua ‘e chira vozza ‘e crita

èdi de chissa sempre ‘nsapurita,

‘sti verzi tutti chjni ‘e sentimientu,

me trasanu intra ‘u core e intra la mente.

 

Mìntanu ‘mmotu priestu ‘a fantasia

chi d’’i ricordi pigliadi ra via,

de chiri tiempi antichi, mai scordati,

chi de rimpiantu sunu ‘mparinati.

 

Me fhanu pue intra l’anima trasìre

de chine tannu ‘i scrissa e ‘un po’ cchjù fare,

ca’ lu destinu suo fhoza cchjù avaru

lassannu ‘ntuornu ‘nu dulure amaru.

 

‘Sti verzi su’ ‘nu granne testamientu

e sèrvanu ppe’ tanti ‘e ‘mparamientu;

‘sti verzi su’ ppe’ d’iddhu unure e gloria

chi rènnanu infinita la memoria.

 

Sèrvanu de messaggiu a tanta gente

de cumu è amara ‘a vita ‘ l’emigrante;

l’amure du paise e de li cari

vala de cchjù de tutti li dinàri.

 

Su’ sempre i miegli ‘i primi a si nne jire,

su’ sempre i buoni c’hanu de patire,

mentre i maligni e tutta ‘a gente ‘ngorda

‘u Patreternu spessu si li scorda.