ARDA RA VAMPA

(di A. Moraca)

 

Arda ra vampa intra ‘u fhuocularu

e mentre ‘a guardi lu pensieru vola,

mille ricuordi tornanu a ra mente

e ru passatu pue se fha presente.

 

Rivivi, mo’, mumentu ppe’ mumentu,

tuttu ‘u passatu ccu’ ru sientimientu;

de tannu ognunu tena ‘nu rimpiantu,

ccu’ nostalgia, de tannu sempre cunta.

 

Parra de cose semplici e luntane,

de quannu se sudava ppe’ ‘nu pane;

parra de fhatti, luachi e de perzune,

parra d’’a gioventù e d’’a fhurtuna.

 

‘Na vota, quannu ‘u sule era punutu

se ritornava stanchi du lavuru,

chjusi ‘i nimali, ‘u juornu era furnutu

e tuttu ‘ntuornu era silenziu e scuru.

 

Patate e pipe fritte era ra cena,

manciate tutti ‘nziemi, intra ‘a frissura

ccu’ pane tuostu e ‘nu bicchieri ‘e vinu,

quattru ruseddhe ppe’ passare ‘n’ura.

 

Ppe’ luce ‘na lanterna a quattru micci

e tutti ‘nziemi ‘ntuornu ‘u fhuocularu,

‘i fhatti d’’a jornata e tutti ‘i ‘mpicci

cuntavanu rumanze a ri quatrari.

 

Semplici cose ‘e ‘nu passatu anticu,

de ‘nu munnu luntanu, mai scordatu,

quannu ‘a ricchizza vera era ‘n’amicu

buanu e sinceru, sempre tantu amatu.

 

E cumu chira vampa de ‘na vota,

su’ vivi li ricuordi du passatu,

d’’a giuvinezza mia chi si nn’è juta,

d’ogne spuntune e de’ perzune amate.

 

Chine se minta cchjù a ru fhuocularu

e ccu’ ‘a fhamiglia passa ra sirata!

Stamu fhaciennu cumu ‘u tapinaru,

e ‘u’ stamu ‘nziemi mancu ‘e sire ‘e Azata.