ARDA RA VAMPA
(di A. Moraca)
Arda ra vampa intra ‘u fhuocularu
e mentre ‘a guardi lu pensieru vola,
mille ricuordi tornanu a ra mente
e ru passatu pue se fha presente.
Rivivi, mo’, mumentu ppe’ mumentu,
tuttu ‘u passatu ccu’ ru sientimientu;
de tannu ognunu tena ‘nu rimpiantu,
ccu’ nostalgia, de tannu sempre cunta.
Parra de cose semplici e luntane,
de quannu se sudava ppe’ ‘nu pane;
parra de fhatti, luachi e de perzune,
parra d’’a gioventù e d’’a fhurtuna.
‘Na vota, quannu ‘u sule era punutu
se ritornava stanchi du lavuru,
chjusi ‘i nimali, ‘u juornu era furnutu
e tuttu ‘ntuornu era silenziu e scuru.
Patate e pipe fritte era ra cena,
manciate tutti ‘nziemi, intra ‘a frissura
ccu’ pane tuostu e ‘nu bicchieri ‘e vinu,
quattru ruseddhe ppe’ passare ‘n’ura.
Ppe’ luce ‘na lanterna a quattru micci
e tutti ‘nziemi ‘ntuornu ‘u fhuocularu,
‘i fhatti d’’a jornata e tutti ‘i ‘mpicci
cuntavanu rumanze a ri quatrari.
Semplici cose ‘e ‘nu passatu anticu,
de ‘nu munnu luntanu, mai scordatu,
quannu ‘a ricchizza vera era ‘n’amicu
buanu e sinceru, sempre tantu amatu.
E cumu chira vampa de ‘na vota,
su’ vivi li ricuordi du passatu,
d’’a giuvinezza mia chi si nn’è juta,
d’ogne spuntune e de’ perzune amate.
Chine se minta cchjù a ru fhuocularu
e ccu’ ‘a fhamiglia passa ra sirata!
Stamu fhaciennu cumu ‘u tapinaru,
e ‘u’ stamu ‘nziemi mancu ‘e sire ‘e Azata.